Dziewczyny w ogniu - Robin Wasserman

Tytuł: Dziewczyny w ogniu

Autor: Robin Wasserman

Wydawnictwo: Prószyński i S-ka


Na tę książkę natknęłam się przypadkiem. Skusił mnie jej opis i zdanie, które znajduje się na okładce: ''Miłość, okrucieństwo, porywające odurzenie dziewczęcą przyjaźnią''. O autorce wcześniej nie słyszałam, więc tym bardziej byłam ciekawa tej pozycji. Muszę jednak przyznać, że sama nie wiem jak ocenić tę książkę, a dlaczego tak jest dowiecie się z mojej recenzji.


Battle Creek to miasteczko, które niczym szczególnym się nie wyróżnia, ale do pewnego jednak momentu. Jest rok 1991 i trwa właśnie Halloween. Licealista znika w tajemniczych okolicznościach, a po trzech dniach zostaje odnaleziony martwy, z pistoletem w ręku. Społeczność uważa, że było to samobójstwo, ale czy tak było naprawdę? Jakby tego było mało okazuje się, że w miasteczku działa kult Szatana. Co z tego wyniknie i czy ma to związek z odnalezionymi zwłokami? W środku tych wydarzeń są nastolatki Hannah i Lacey. Ich przyjaźń zaczyna przekraczać pewne granice i zamienia się w obsesję. Co złego jeszcze się wydarzy? Co dalej z dziewczynami?

Jeśli chodzi o główne bohaterki to muszę przyznać, że są na pewno wyraziste. Hannah to dziewczyna, która czuję się samotna. Nie ma przyjaciół i nie ma ciekawego życia. Kiedy poznaje charyzmatyczną i pewną siebie Lacey, porzuca swoje bezpieczne i ustabilizowane życie. Od tej pory zaczyna się buntować i nie zdaje sobie sprawę jaki wpływ będzie miała na nią nowa przyjaciółka. Imię Hannah zostaje zastąpione nowym - Dex, a nastolatka zaczyna być całkiem inną osobą. Okazuje się, że Lacey chce ukształtować koleżankę na swoje podobieństwo. Znajomość przeradza się w niebezpieczną i obsesyjną przyjaźń, ale za tym kryje się jeszcze więcej.

Muszę przyznać, że relacje pomiędzy dziewczynami od samego początku wydawały mi się niepokojące i dziwne. Autorka bardzo dobrze je nam nakreśliła, tak samo jak ich portrety psychologiczne. Moim zdaniem mamy tutaj ciekawy pomysł na fabułę, bo oprócz sytuacji nastolatek jest wątek dotyczący kultu Szatana, są odnalezione zwłoki, a dużą rolę odgrywa również muzyka. Atmosfera w tej książce już od pierwszych stron jest duszna i mroczna i co chwilę zastanawiałam się co jeszcze strasznego się wydarzy. Często autorka potrafiła mnie zaszokować i udzielił mi się ten niepokój, który jest nieodłącznym elementem tej książki.

Styl autorki nie jest łatwy i tej pozycji nie czyta się szybko. Chociaż wszystko jest zrozumiałe to według mnie Robin Wasserman wplotła do tekstu za dużo zwrotów metaforycznych. To spowalniało trochę czytanie pomimo tego, że akcja jest tutaj dość dynamiczna. Język, którym się posługuje jest na pewno barwny, ale też momentami trudny i brutalny. W tej pozycji mamy kilka narracji. Są rozdziały, w których narratorem jest Dex i z jej perspektywy poznajemy całą historię i jej przemianę, a w innych Lacey, która zwraca się bezpośrednio do swojej przyjaciółki i opowiada jej o swoim życiu i swoich tajemnicach. Jest też kilka rozdziałów z narracją trzecioosobową, w których opisane zostają matki nastolatek i ich odczucia na temat dziewczyn. Z jednej strony czytając tę książkę myślałam sobie, że jest po prostu jakaś dziwna, ale z drugiej strony chciałam czytać dalej i dowiadywać się co jeszcze autorka wymyśliła.

''Dziewczyny w ogniu'' to książka przede wszystkim o przyjaźni, która zamienia się w obsesję. I to chyba było dla mnie najbardziej przerażające. Obserwowanie jak wielki wpływ na człowieka ma inna osoba, jak koleżeństwo przekracza zwykłe granice. Zakończenie również mnie zaskoczyło i przeraziło, bo nie spodziewałam się czegoś takiego. Chociaż bohaterkami są nastolatki to jednak dużo tutaj niepokojących i mocnych scen, które nie każdemu przypadną do gustu. Sama nie wiem co mam myśleć o tej pozycji. Jest na pewno dziwna, ale też w pewien sposób intrygująca. Przez te wszystkie metafory i tę atmosferę nie czyta się jej łatwo i przyjemnie, ale potrafi też wciągnąć czytelnika. Nie będę tej książki ani polecać ani odradzać. Myślę, że jeśli ktoś lubi takie klimaty to ta pozycja może przypaść mu do gustu. Jednak osobom bardziej wrażliwym może się nie spodobać.

''Wtedy zrozumiałam. Nie chciała, żebym była Dex nieokiełznaną, Dex wspaniałą. To była jej rola. Ja miałam być przydupasem. Trzymać gębę na kłódkę i wykonywać polecenia, okręcać się, podskakiwać, robić sztuczki jak tresowana foka. Słuchać się i przyklaskiwać w odpowiednich chwilach. Miałam zostać ukształtowana nie na jej obraz, ale na coś niższego.''